Sława Soave do trzech dych

Życie jest krótkie. Zdecydowanie za krótkie na przynajmniej kilka rzeczy. Na przykład na czytanie „Tygodnika Powszechnego”, oglądanie pełnometrażowych filmów porno, wdawanie się w uprzejme konwersacje z telesprzedawcami i jeżdżenie Zakopianką. Oraz na picie tanich win.

Wina tanie – idąc za nazwą popularnego serwisu określmy je jako zbiorczą kategorię „do trzech dych” – to dla mnie trudny temat. Widzę przecież, co się dzieje w Internecie i blogosferze, śledzę uważnie dyskusje na temat win z dyskontów, sięgam co jakiś czas po butelki z tej kategorii cenowej… I, wiedząc doskonale, że wyjdę na krakowskiego snobka prostującego mały paluszek przy filiżance porannej kawy, muszę szczerze przyznać, że nie mogę się przekonać. Bliżej mi pod tym względem do sceptycznego Marka Bieńczyka niż do chętnie i regularnie odnoszącego się do tego segmentu Wojtka Bońkowskiego. Doceniam, jak już pisałem, pozytywistyczną pracę u podstaw, umiejętność płynnego przejścia  na inny poziom i operowania na nim tym samym profesjonalnym warsztatem krytycznym, ale mnie osobiście w tym szlachetnym wszakże egalitaryzmie ucieka gdzieś istota wina –  je ne sais quoi, niezapośredniczone przeżycie, moment olśnienia. Wiąże się to zapewne z moim lenistwem, że potrzebuję mocniejszych bodźców, a choć wina z tej kategorii trafiają się i owszem, całkiem zdatne do spożycia, to mi się od nich moje tłuściutkie grafomańskie paluszki nie rwą po prostu do klawiatury.

Ale, oczywiście, przyszła kryska na matyska. A właściwie butelka. Butelka zawierała Carcera Soave Classico 2010 z wytwórni Roncolato, wino na półce w krakowskim sklepie Vintage kosztujące 28 złotych. Sama w sobie nie jest to jeszcze żadna rewelacja, bo Soave kojarzy się – niestety często zasłużenie – z tanią supermarketową masówką podejrzanej proweniencji, cienkuszem do popijania w quasi-włoskich restauracyjkach  dań o nazwach  zapisanych w menu z makabrycznymi błędami.

Tymczasem Soave potrafi być winem wdzięcznym – rześkim i świeżym, ale zarazem niepozbawionym materii.  Taka też okazała się ta butelka, otwierająca się przyjemnymi aromatami gruszki, z odrobiną słodyczy, na krzemiennym tle. Był to wielce obiecujący niuch, ale łyk okazał się jeszcze ciekawszy od obiecanego – dobra budowa, konkretna struktura zbudowana na świetnej jakości soczystym owocu, dobry balans kwasu, w końcówce posmaki korzenne. To nie jest wielkie wino oczywiście, ale jest pysznie pijalne, spójne i przemyślane.

I tym winem chciałbym wznieść toast za zdrowie wszystkich, którym starcza cierpliwości, hartu ducha i oddania sprawie, by wśród win „do trzech dych” wyszukiwać prawdziwe perły. Że się zdarzają już nie wątpię, odkąd ta jedna trafiła mi się psim swędem

---