Ja serduszko Amarone

Walentynki. Patrz: sralentynki, zepsucie obyczajów, amerykańska hegemonia, dzisiejsza młodzież, noc Kupały, menu degustacyjne, ratuj się kto może.

A ja Wam powiem, że mnie cieszy każda okazja, która się każe jednemu i drugiemu chłopu postarać, obstalować jakiegoś badyla, pomyśleć o kolacji. Z radością, bez snobistycznej pobłażliwości, patrzę na zawstydzonych kolesi przemykających chyłkiem z pojedynczymi różyczkami w dłoniach, obowiązkowo łebkiem do dołu, na gwarną ekscytację panującą we wszelkiego autoramentu restauracjach i wyszynkach. Tak się przecież, w trudach i znojach, wykuwają gastronomiczno-winne obyczaje – właśnie dzięki obyczajom przyniesionym z zewnątrz, a na przekór naszym, które każde świętowanie chciałyby zamknąć w kamiennym kręgu rodzinnego biesiadowania, w domowych pieleszach.

Walentynki to jest taki dzień, kiedy perwersyjną przyjemność sprawia wejście na całego w ten specyficzny folk, zarzucenie uprzedzeń i wolna jazda bez trzymanki – zbiorowe emocje mają swoje racje, których rozum nie zna, o czym przekonują nas tańce na weselach oraz płakanie po Jacksonie i Whitney.

Najbardziej oczywisty postulat winny na Walentego głosi konieczność picia win musujących – ale zastosowanie się do niego nie byłoby z naszej strony żadną transgresją, bo pijemy bąbelki z P. nader chętnie i skandalicznie często, wyrabiając noworoczno-walentynkową normę za Piłę, Spałę i jeszcze kilka miejscowości powiatowych. Tym razem wybór padł więc na Amarone.

Proszę mnie tu źle nie zrozumieć: Amarone nie jest symbolem winnego obciachu, wręcz przeciwnie, to bardzo prestiżowa apelacja, Amarone jest winem do długiego starzenia, winem-ikoną – tyle że ikoną stylistyki, która mi osobiście jest mi z gruntu obca. Amarone to bowiem wina pełne, hedonistyczne, o wysokich poziomach alkoholu i cukru, balansujące często na granicy likierowości. To jest podręcznikowa definicja oczywiście, bo sam jestem mało w Amarone opity, na zliczenie degustowanych butelek pewnie by mi palców wystarczyło – jakoś się nie mogłem po prostu przekonać nigdy, uprzedziłem się i tyle.

Aż tu proszę – na warsztat trafiło Ca` La Bionda, Vigneti di Ravazzol Amarone Valpolicella Classico 2007 (importer: Vini e Affini) i okazało się piękne. Lakierowana skóra, toffi, tytoń w nosie, długie, czekoladowe usta, z zaledwie delikatnym likierowym akcencikiem, ze swoimi szesnastoma procentami alkoholu wtopionymi zgrabnie w mocarną i zarazem elegancką strukturę, bardzo świeże, pyszne po prostu. Gites majonez.

I tak to się właśnie z okazji serduszkowego święta przeprosiłem z Amarone ­– jak te zwierzaki na Wigilię,  mówiło do mnie ludzkim głosem. Muszę pomyśleć, z jakim winem chciałbym pogadać za rok.

---