Pęknięcia i bąbelki

Photo by Vinnoseur

W porządku, bez ściemy, żadne tam ą ę, żadne bułkę przez bibułkę. Pękło sporo w tego Sylwestra, i nawet myśmy, ci rozpękujący butelki, nieco od tego wszystkiego popękali i w zasadzie do dziś się sklejamy. Ba, niektórzy pewnie nawet się trochę rozklejają, bo i jest się nad czym rozklejać  – celebracje miały jednoznacznie winny charakter, a wszystkie wina, które piliśmy, były charakterne. Nie mogło zresztą być inaczej, skoro przyjęły nas gościnne progi Redaktora Tomasza K., a wśród świętujących znalazł się Joseph di B. vel Vinnoseur. Przy tak nieprzejednanych ewangelistach win naturalnych nawet największy hipster polskiej blogosfery, choćby nie wiem jak się wytężał, jak w wielkich i jaskrawych oprawach ubrał okulary i jak wiele hajsu zostawił Jadze Hupało za funky fryzurę, wyjdzie na nudnego mainstreamowego mydłka.

Piliśmy więc naturalnie, naturalnie. Były dwie butelki magnum przez Josepha dostarczone: wyznaczające standardy bezwstydnej pijalności Contadino 2007 od Franka Cornelissena, belgijskiego szaleńca ze zboczy Etny, oraz niesłychanie świeży po dziś dzień, żywy choć bez grama dodanej siarki, friulijski kupaż Pinot Nero i Cabernet Sauvignon od Bressana z 2000 roku. O ile koledzy, bardziej bez wątpienia doświadczeni, na Bressana wyrzekali, że się był nie otwarł i że nadto jednowymiarowy, a w zachwytach nad Contadino wprost rozpływali, o tyle mnie Bressan ujął jakością owocu, sprężystością i niekłamaną soczystością, Contadino zaś po prostu potwierdziło swoja klasę. Tylko tyle i aż tyle.

Był nowy rocznik Mon P’tit Barriot, 2010, wina roku w kategorii do 50 zł wg Magazynu Wino, i Mademoisselle Lilly 2010, bogate i aromatyczne nowe białe wino Bojanowskich, i wina Pierre’a Fricka. Było też wreszcie Tuderi 2006 od Dettoriego z Sardynii, dla mnie butelka wieczoru, wino głębokie i ekspresyjne zarazem, pyszne po prostu, doskonale zbudowane, mocne owocem, wszechstronne… Mimo okoliczności skrajnie niesprzyjających poważniejszym refleksjom, nie sposób było przejść nad nim ot, tak do porządku dziennego – a właściwie północnego, bo północ zbliżała się nieuchronnie.

I właśnie w związku z północą ostatnie spostrzeżenie. Na Gali Grand Prix Magazynu Wino tryumfy święciła włoska Franciacorta – ale ja mam w dziedzinie win musujących za zeszły rok innego faworyta. To Cremant d’Alsace, szampańską metodą produkowane wina alzackie, do niedawna zaledwie śladowo obecne na polskim rynku. W 2011 zaś mogliśmy wybierać już m.in. pomiędzy ekstremalnym Pierre’m Frickiem, eleganckim Bernardem Haegelinem, kontrowersyjnym Julienem Meyerem  i wreszcie świeżo rzuconym do likusowej 13-tki Cremant 2008 od Alberta Manna. To fantastyczne wino w stylu szampańskim, jesiennym, ciut piwniczne, ciut szarlotkowe, ale przy tym wszystkim dość subtelne i powściągliwe wspaniale wpisało się w krajobraz noworocznego świętowania.

Dziś zaś, gdy mija sylwestrowa gorączka, a my wszyscy, noworoczni rozbitkowie, próbujemy jakoś przetrwać do Trzech Króli, nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć wszystkim gościom Kontretykiety – naprawdę wszystkim, także tym najbardziej krytycznie nastawionym – odwagi i samych sukcesów w omijaniu głównego winiarskiego nurtu, a przynajmniej wyłuskiwania z niego tego co wyjątkowo nasze i tego co nasze, bo wyjątkowe.

Niech przy tym każdy sam sobie tę wyjątkowość definiuje – jak K.Sch., który wśród naszych naturalnych ekscesów głośno wyrażał tęsknotę za odbeczkowymi taninami i tradycyjnymi apelacjami, bo taka jest jego kontrrewolucja – niech sam główkuje, jak iść o krok dalej, jak i wobec kogo być na przekór, jak myśleć pod prąd. Bo jak głosił stary góralski dowcip – z prądem to byle gówno płynie. O!

Reklamy

---